CONCERT REVIEW

Een moedige poging van de mensen van Goorblues om een voor België nog onbekende bluesgroep te programmeren, spijtig van de geringe opkomst, waarschijnlijk te maken met heel wat gelijktijdige optredens in de regio, of het recent verdwijnen van hun website. De 5 musici die samen met al hun materiaal in één bestelwagentje uit centraal Nederland gekomen waren, hadden hun instrumenten snel opgesteld in de heringerichte zaal. Het podium stond nu naast de discobar waardoor het publiek breder kon uitwaaien aan de toog. Het geluid is goed, zelfs in de vrijgekomen ruimte aan de zijkant, en de musici worden nu beter fris gehouden onder de spots terwijl het publiek gespaard gaat blijven van overmatig geblaas van de ventilatie uit de kokers. Bij matige opkomst gaat het ook voor alle partijen knusser overkomen, alhoewel ik hoop dat mager publiek geen trend wordt.

Matt Jacobs is een uitstekende jonge gitarist die het repertoire van SRV Stevie Ray Vaughan feilloos en zonder moeite kan naspelen. Sinds 2005 heeft hij zich omringd met jonge musici van verschillende achtergronden (country, ska etc) en na een periode alleen covers gespeeld te hebben beginnen ze nu een breder spectrum aan te boren en ook wat eigen nummers erbij te voegen. Opwarmer was het instrumentale “scuttle buttin” gevolgd door “pride and joy” (SRV) wat meteen de toon aangaf voor het verdere verloop, maar tevens ook de limitaties van de stem van zanger Wijnand Boon. Gezien de heren 3 sets van 10 liedjes voorzien hadden ga ik ze hier niet allemaal bespreken maar mij houden aan een paar highlights. Met “Texas flood”, een lang en mooi traag nummer kregen we te horen hoe goed toetsenman Sander de Haan met zijn Yamaha orgel kon omspringen. In “My love for you” loste hij dat regelmatig af met onderliggende piano en het is me nog steeds een raadsel hoe hij het gedaan krijgt met de zeer onstabiele constructie van dit geheel. Het eerste eigen nummer “you make a fool out of me” was niet echt overtuigend. “Tightrope” was alweer een SRV carbon copy, en met “do you read me” van Rory Gallagher kwam de ritmesectie meer tot zijn goede. Bram Jacobs is de broer van Matt en speelt stevig op zijn Ludwig drumstel, doch hier en daar heb ik tijdens sommige nummers wel wat synchronisatiefoutjes gehoord. “Leave my girl alone” was een mooie slow die mij helemaal tot rust bracht, en hier paste de stem van de zanger er wel bij. Voor de eerste pauze hebben ze er nog effe de beuk ingezet met “somehow, somewhere” en dat klonk goed.

Set 2 werd aangevangen met “Pretty woman”, niet van Roy Orbinson maar van SRV of wat U gedacht? In “change it” kreeg ik te vaak valse zangpassages te horen. “So it’s like that” en “you met your match” klonken wat kakofonisch met alles door elkaar. In “the house is rocking” waren dan weer zeer goede piano boogie passages te horen. Het trage “Laughing heart” was een eigen nummer met eentonige zang maar in hun “sky” kwamen wel een paar mooie synthesizer passages voor. Het uitstekende gitaarwerk van Matt in “Crossfire” redde dit nummer van SRV en toegegeven, nooit heb ik dat zo relax en met de smile zien spelen, zelfs SRV trekt serieuze smoelen bij het uitvoeren ervan. “Mary had a little lamb” sloot die set af maar het was niet alleen ik die de indruk had dat deze tamelijk eentonig en vlak klonk, het publiek bleef er apathisch rustig bij.

Gelukkig bracht set 3 de redding. “couldn’t stand the stormy weather” was zoals “lie to me” en “cold shot” het betere werk. Het sublieme “Litle wing” van SRV was goed gezongen maar werd hier onttroond door wat valse basnoten en gedefaseerde drumslagen. Om in het genre te blijven kregen we dan het zeer mooi en goed gespeeld melodisch “Riviera Paradise” en de werkloze zanger koos dan ook om tijdens die SRV instrumental cd’s aan de man te brengen door de zaal. Voor de volgende 2 liedjes bleef dan het keyboard onbemand. In “Oh Well” van Fleetwood Mac was de zangstem wel prima, maar vooral bassist Michiel van Meeteren begon in form te komen, en dat bevestigde hij nogmaals in “voodoo chile” waarin hij prominent naar voor kwam en er een zeer goede vertolking van bracht. “Take what I want” was een zeer snel ritme waarin het geschreeuw van de zanger teveel overdonderde. Het trage “life without you” waarin ook de presentatie van de bandleden gebeurde was een beetje een anti climax en rare keuze als laatste nummer.

Als bisnummer kregen we Matt helemaal alleen op podium, met een indrukwekkende en mooi klinkende solo waarin zowel country ingrediënten als banjo achtige geluiden geproduceerd werden. Om helemaal af te sluiten een kort fever-achtig “heart attack and vine” met de ganse bezetting en een abrupt raar einde. Dit optreden werd dus een afwisseling van mooie en saaiere momenten met een uitstekende gitarist en zeer goede toetsenman. De overige bandleden zullen nog wat moeten bijschaven om het allemaal goed te laten overkomen. Door die 3 sets en 2 bisnummers was ik ook in tijdnood gekomen en een babbel met die gasten kon er niet meer af want ik moest vliegensvlug naar een volgend optreden in Mortsel.

Laurence